بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا

این روزها خاک کربلا به گذشته های دور ورق می خورد...

وبار دیگر به یاد می آورد...

لحظه لحظه ی خون وعطش را ...

چهل روز از داغ بی فرزندی رباب گذشت...

ام البنین دیگر عباسی ندارد...

چهل روز از وداع زینب با برادر گذشت

چهل روز است که زینب حسرت فقط یک نگاه برادر دارد...

اربعین برای زینب چهل روزنبوده

به سان چهل سال اورا فرتوت کرده...

زینب جان تسلیت...

 می دانم هیچ چیز داغ دلت را تسکین نمی دهد

می دانم بعد از چهل روز اندکی زخم های روحت التیام نیافته...

می دانم هنوز آنقدر کوچکم که حالت را  خوب نمی فهمم!

ولی این را خوب می دانم که تو در عاشورای کربلا شهید شدی

آنجا که به دنبال گل گم کرده ی خود بودی

 آنجا که حتی فرصت وداع با حسین را هم نداشتی...

آنجا که باید با دل بی قرارت قرار دل رقیه می شدی...

خیمه های عزا را دارند جمع می کنند

اما خدایا من چه کنم وقتی دلم را محرم جا گذاشته ام...

تازه می فهمم     حسین

                              حسین است

                                               که عالم همه دیوانه ی اوست...

محرم امسال من جانی تازه گرفتم...

حس تازه ای دارم...با شنیدن نام کربلا حال وهوایم دگرگون میشود...

   کربلا نرفته ام...

                        اما...عطش کربلا دارم...

                                                  اما... خود را لایق نمی دانم...

می نشینم به انتظارتا شاید ارباب نگاهی به حال و روزم افکند...                      

بخدا در هوس دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد

قلمم گوشه دفترغزل ناب ندارد

همه گویند به انگشت اشاره

مگراین عاشق دیوانه ارباب ندارد

تو کجایی شده ام باز هوایی...

اللهم الرزقنا توفیق الزیارت....

شرط شیدایی...

چشم ظاهربین دشمن هرگز وجوه تمایزوتفاوت ما را با خویشتن در نخواهد یافت..او ما را با مقیاس های کمی می سنجد واینچنین هرگز نخواهد فهمید که تفاوت ها یکسره دراین نهفته است که ایمان به خدا ترس از مرگ را از درون ما رانده است...شیطان حاکمیت دنیایی خویش را بر ترس ورعب بنا نهاده است واگر کسی از مرگ نترسد دیگر هیچ راهی برای تسلط یافتن براو وجود ندارد.

از شقایق های وحشی بازپرس که محرم اسرار ما هستند.

آنها با توخواهند گفت که شرط شیدایی حق آزادگی ست وداغدار بودن و غصه خوردن... شقایق را وحشی می خوانند چرا که آزاد است ورنگی از تعلق ندارد در دشت ها ولابه لای سنگ ها می روید وبه آب باران قناعت می کند تا همواره تشنه باشد وبسوزد...

داغ دلش وگلبرگ های به خون آغشته اش راستی که او را به شهید مانند می کند...

                                                                       " شهیدآوینی"

زیارت عاشورا

جنازه اش را پیدا نکردیم...

بعد از چند روز آب آوردش...

آوردش کنار همان نهری که

هر روز آنجا زیارت عاشورا می خواند...