یا مقلب القلوب...

این فرصت یک ساله هم تمام شد...راستی در ترازوی اعمالم کفه ی گناه سنگین تر شده یا کفه ی بندگی...

در این مدت چقدر لبخند بر لب امام عصر نشاندم و چقدر دلشان را شکستم...

زبانم، چشمانم، پاهایم، دستانم کدام راه نرفته را رفته اند.  فردای قیامت این جوارح بخاطر کدام گناه زبان می گشایند و گواهی می دهند...من مسئولم...

من هستم و خدای من و مرگی که به من نزدیک تر شده...آماده ام؟...

کاش لحظه ی تحویل سال حرم امام رضا، مسجد جمکران، شلمچه، طلائیه یا فکه می بودم... چرا که تنها ساکنین آنجا می توانند لذت عید را به من هم بچشانند...

دلم لک زده برای ندبه های دوکوهه...غروب شلمچه...غربت طلائیه...تنهایی اروند...

گاهی واژه ها میان دلتنگی یاری ام نمی دهند...و من می مانم و غصه هایی که دل گنجایش آنها را ندارد...

سر سفره ی هفت سین امسال آرزو هایم آرزوهایی دیگر است...

با خود عهد می بندم که ...

     ما را دم مرگ آبرو باشد کاش

                 با دوست مجال گفتگو باشد کاش

                         عمری به هوای دل خود زیسته ایم

                                    جان دادن ما برای او باشد کاش

راستی...

سال نو مبارک...