الله یحب التوابین

نامش شاهرخ ضرغام است... لقبش حر.. تاعنقوان جوانی راه رابیراهه رفته بود.. هیکل درشت موهای فرخورده وبلند یقه بازودستمال یزدی اورالات محله کرده بود.. کسی جرات نمیکرد روی حرف شاهرخ حرفی بزند... قهرمان کشتی بود والبته مرد کاباره ودعواوچاقوکشی و... به سادات وروحانیت احترام می گذاشت..محرم وصفرکه می شد لب به مشروب نمیزد..رمضان را هم روزه میگرفت.. دلی مهربان داشت دستگیرفقرابود یکی ازدوستانش تعریف می کرد روزی شاهرخ دربین راه پیرمردی دیدکه ازسرما به خود می لرزید او کاپشن خود را درآورد ومقداری پول به پیرمرد داد.. لات های آن دوره هرچه بودند بسیاری ازکارهایشان خبرازمردانگی و شرف میداد... همان موقع هم با شاه وسلطنت میانه ی خوبی نداشت.. مادری داشت پیروفرتوت ومومن.. آنقدردعا کرد وازخدا خواست تاشاهرخ مسیر زندگیش رابه کل تغییرداد..وشد حر.. میگویند وقتی تلویزیون صحبتهای امام خمینی راپخش میکرد اشک از چشمانش سرازیرمیشد.. شاهرخ لات روی سینه اش حک کرده بود "فدایت شوم خمینی" وهمه چیزعوض شد... نگاه رفتارگفتارهمه وهمه.. میگفت حرقبل ازهمه به میدان کربلارفت و به شهادت رسید من هم باید جزاولین ها باشم..

جنگ آغاز شدومردازنامرد متمایز.. وحالااین شاهرخ بودکه جانش راکف دست گرفت وراهی دفاع ازخاک وناموس شد.. همانطورکه خود گفته بود مثل حرازهمه جلوتر پا به میدان گذاشت.. یکه تازمیدان بود.. زوروبازویی عجیب داشت باآن هیبت وقد وقامت چند باربه دل دشمن زد.. دشمن ازاو وحشت داشت طوری که عراقی ها برای سرش جایزه تعیین کردند.. ازآنهایی بود که به جبهه شوروهیجانی خاص میداد.. وقتی خاطراتش رامی خواندم سادگی واخلاص را به وضوح دراومی دیدم.. آذرماه سال 59 آسمانی شد..همیشه آرزوداشت خداازگذشته وگناهانش درگذرد... بگونه ای شهید شد که چیزی جزنام ویادی باافتخارازاوباقی نماند...شهید گمنام..
داستان شاهرخ تلنگری ست برای آنانکه میگویند خدانمی بخشد.. وقتی شاهرخ وار دل وروحت رابه خدابسپاری آنقدر مقامت رابالا میبرد که تورابه مرتبه ی شهدا میرساند...ودیگرچه جایگاهی برترازشهادت..
الله یحب التوابین..