کاش می شد رفت...

حال من خوب است اما تو باور نکن..

باور نکن حرف هایی که بر حسب روزمرگی بر زبان می آیند و "دل" بی خبر ازهمه جا،

جز حرف هایی تکراری چیزی برای گفتن ندارد...

حرفم را باور نکن چون اینجا آنجایی نیست که باید...

حرفم را باور نکن چون نمی دانم این اشک های گاه و بی گاه تا کی می خواهند
بر کویر چشم های کم فروغ ببارند...

کویر چشم هایم سرسبز شد اما هنوز از بندشدن باران خبری نیست...

بیشتر از همیشه حس می کنم اینجا جای ماندن نیست...

پاهایم از این همه قدم زدن های بیهوده خسته شده...

نمی دانم به دنبال که و به کجا می دوند...

اما هر مسیری را که آغاز می کند سرانجامش شوره زاری بیش نیست...

دیگر این رفتن ها و دیدن ها برایم دلخوشی نمی آورند...

چه زیبا می گفت آن بزرگ: هیچ چیز در دنیا آنقدر ارزش ندارد که برای دیدنش 

چشم ها را کامل باز کرد...

گاهی بسان نابینایی چشم هایم را می بندم...

می بندم تا نبینم...

می بندم تا کمی پایم را آنطرف تر گذاشته باشم...

آنطرف که کمی تا قسمتی متفاوت است...

ندیدن نه، که بینایی کامل است..

خدای من...

خدای من...

یک دم بنگر حال زار مرا...

ببین دارم از پا و نفس می افتم...

امانم بده...

دستم را فقط و فقط به سوی تو دراز کرده ام ولا غیر...

مرا ببر امید جانم...

مرا با خود ببر...

گاهی دلت می خواهد بروی آنجا که اثر از هیچ کس و هیچ چیز نیست...

یا جایی که یکی باشد که تو را بفهمد... همین و بس...

آنجا می تواند هر جایی باشد...

اما به یقین قطعه ای از بهشت می شود اگر بویی جز خدا ندهد...

اگر احساسی جز خدا نباشد...

نمی دانم "ایراد" از من است یا نه "حق" با من است...

این دلتنگی های گاه و بی گاه دارد زیاد می شود... 

"ای اشک دوباره در دلم درد شدی..." 

باید به حال دلم فکری کنم...

این خاک، این آسمان، و این مردم هیچ کاری از دستشان برنمی آید...

چاره دردم خوب می دانم کجاست...

همانجایی که وقتی برای اولین بار و بدون هیچ پیش زمینه ای پا گذاشتم دلم هری پایین ریخت...

شلمچه را می گویم...

طلائیه...

فکه...  

کاش همین روزها مجال رفتن بود...

دلم هوای جایی را کرده که جز خاک چیزی ندارد...

خاکی که همه چیز را در خود دارد...

خاکی که از هر کسی همدل تر است...

با تمام سکوتش حرف ها برای گفتن دارد...

تشنه شنیدن آن حرف هایم...

دلم تنگ غروب شلمچه است...

کاش می شد رفت...